Herinnering

3 februari 2010

 

Ten eerste mijn excuses dat ik zolang niks meer heb geschreven er is zoveel gebeurd dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen.

In ieder geval ik ga ik beginnen met mijn nieuwe souvenir. Ik was al twee keer naar de Ba Ho waterfall geweest een niet zo spectaculaire waterval in een extreem spectaculair oerwoud. De eerste keer was ik met Eva gegaan en de tweede keer met Jannes die bleef zeggen hoe mooi het daar was (en daarin heeft hij volledig gelijk). Ik hou er echter van om dingen in mijn eentje te doen want dan is het stil en hoor je enkel je eigen voetstappen en de natuur. Het was eigenlijk al te laat om te gaan maar ik zat nutteloos achter mijn computer scherm te staren naar werk dat ik moest doen maar geen zin in had. Ik dacht ik heb toch echt zin om te wandelen en niet naar de bananen plantages. Oke dus ik ging naar de Ba Ho waterval.

Eenmaal daar was het al 3 uur en het wordt donker rond half 6, 6 uur met weinig waarschuwing. Het is bijna alsof een lichtschakelaar wordt uitgezet en het direct donker is. Ik ging op pad en sprong van rots naar rots totdat ik een pad vond de jungle in. Ik vorderde gestaag tot ik opeens een bekend geluid hoorde. Het was niet een geluid dat ik wou horen maar het was wel meteen duidelijk waarom er een pad was, het was het geluid van een kettingzaag. Helaas is de toekomst van dit oerwoud ook onzeker of eigenlijk wel zeker het gaat vernietigd worden. Ik bleef het pad volgen totdat ik bij de houtkappers kwam. We probeerde met elkaar te communiceren maar het lukte absoluut niet. Ik dacht zal ik het woord sau voor slecht zeggen maar dat leek me geen goed idee aangezien ze een kettingzaag hadden. Na mijn hopeloze pogingen om te communiceren en mijn hele vietnamese woordenschat uitgeput te hebben alle 10 woordjes keek ik naar mijn telefoon en zag dat ik nog niet zo lang onderweg was en ik nog wel verder zou kunnen gaan dus ik bleef lopen totdat ik het idee had om terug naar de rivier te gaan via een beek. Ik klom naar beneden en probeerde een vogel te zien of iets anders dat zat te schreeuwen in de bomen maar het nadeel van een oerwoud is dat je niks kunt zien. De tijd begon echter te dringen en toen ik bij de rivier kwam realiseerde ik me dat het een dom idee was geweest om van het pad af te gaan. De rivier was moeilijk begaanbaar en ik was over allerlei takken waarvan vele met stekels aan het springen, ik bleef hangen in allerlei touwachtige planten die als struikeltouwtjes verspreid waren. Ik sprong op zand waarin ik direct een kwart meter in wegzakte. Ik sprong van steen naar steen en per ongeluk in het water, gelukkig weet ik nu dat mijn schoenen echt waterdicht zijn. Het ging dus lekker en de tijd begon echt te dringen. Ik was best gestressed geraakt en dacht waarom ben ik hier zo laat gaan wandelen, maar oke niet zeiken doorlopen. Op een gegeven moment kwam ik weer bij het begin van het pad en dacht gelukkig snel terug naar mijn scooter. Het werd echter donkerder ik had honger en was nog steeds gestressed en toen moest ik van de ene rots naar een andere springen. Iets wat ik al heel wat had gedaan maar...... Ik sprong en klabam! ik knalde knoerhard met mijn kaak op de rots. Eerst dacht ik Shit! Toen voelde ik me kaak overtuigd dat hij gebroken moest zijn van die klap maar gelukkig was hij nog intact (en dat zonder vaak melk te drinken), vervolgens dacht ik als mijn tanden maar niet naar de klote zijn maar gelukkig waren die ook oke. Ik dacht gelukkig ik heb niks behalve wat koppijn totdat ik naar mijn hand keek en zag dat die onder het bloed zat. Waar komt dit vandaan dus ik voelde aan mijn kin en jawel hoor linksonder zat een flinke snee. Shit Shit Shit en het word nu ook echt donker. Ik klom de rots op en begon verder want er zat niet veel anders op. Terwijl ik het bos uitliep zag ik de houtkappers met flinke planken het bos uitlopen maar ik rende ze snel voorbij want ik wou weg. Ik dacht nog wel, zonde zonde zonde zij zorgen ervoor dat het bos vol littekens is en nu heb ik mijn eigen litteken om me eraan te herinneren hoe alles wordt vernietigd, dat en als ik had gewerkt was ik nu nog knap geweest. (overdrijven is ook een kunst) Eenmaal bij mijn scooter aangekomen riep ik naar de kerel die op de scooters let maar nu aan het kanoeen was. Hij riep "ticket" en ik riep "yes but I need help". Hij snapte er niks van maar kwam voor de ticket. Eenmaal aan de kant liet ik echter zien dat ik een flinke snee had en hij schrok zichtbaar. Hij nam me mee naar het kantoor waar ze de kaartjes verkopen voor entree de hele tijd zijn hoofd schuddend. Hij bleef maar bezorgd kijken dus ik zei sau (slecht) en hij knikte ja. Ik dacht och ik kan er niks aan doen en aaide een kat. Gelukkig had die kerel een eerste hulp kit en ontsmette mijn wond en deed er een verband op. Ik bedankte hem en gaf hem 100,000 dong of 4 euro (hier heel wat) en daarna belde Linh en zei ik heb weer hulp nodig want ik moet naar het ziekenhuis. Toen begon ik aan mijn rit terug naar Nha Trang. Ik moest minimaal een half uur 3 kwartier terug rijden en het was pikke donker wat hier dus echt onverstandig is. Onderweg terug viel het verkeer mee maar sommige lui reden keihard zonder licht terwijl ik amper wat zag met mijn licht (stelletjes gekken). Bij mijn guesthouse nam ik korte douche want ik was zeiknat van het zweet van de wandeling en zat onder de takjes, bladeren en etc. Ik hield echter mijn wond droog wat blijkbaar verstandig was (wist ik veel). Daarna ging ik naar linh die mij eerst naar de dokter wou nemen maar die was gesloten dus we moesten naar het ziekenhuis. De hele tijd bleef ze zeggen dat ik langzamer moest rijden en dat we geen haast hadden maarja ik wou dit toch wel gefixed hebben. Bij het ziekenhuis was de service echter ongeloofelijk. Ik werd per direct meegenomen naar een kamer, de dokter keek even naar mijn wond zei ga liggen aub pakte spullen en had het dichtgenaaid binnen enkele minuten met een minimum aan pijn en keek mij zelfvoldaan en trots aan. Hij vond dat hij het goed had gedaan en ik moet toegeven dat het er goed uitziet. (tenminste zo goed als een litteken er uit kan zien) Ondertussen zijn de hechtingen eruit en heb ik nog een litteken op mijn kin, er blijft niet veel van over zo.

Les van het verhaal wees geen eikel en ga werken in plaats van rots naar rots te springen.

8 Reacties

  1. marjolijne:
    3 februari 2010
    He ook toevallig keek op je blog, wel oud nieuws !
    Verder alles goed, zag op reislogger vietnam dat er toch om deze tijd nogal wat gedoken wordt dus hup ga ze die Questionaire in laten vullen de tijd gaat dringen vind tenminste 5 slachtoffers per dag moet lukken . Ga je nu zelf ook nog een keer duiken . Las dat Sander wel gedoken heeft moet je toch minstens gedaan hebben.
    wel stuur je nog een mail.
    De sneeuw begint hier te smelten, en vandaag scheen zowaar de hele dag de zon.
    Hug mam
  2. Sander:
    6 februari 2010
    Jo kerel,

    een echte Tarzan ben je toch ook niet he! Maar weer een mooi verhaal. Hoe lang moet je nog?

    groeten!
  3. Bastiaan:
    7 februari 2010
    Hey Sander,

    Nou ik ben best wel een Tarzan want ik kom overal doorheen. Maar Tarzan heeft ook weleens een slechte dag en dit was de mijne

    Groetjes
  4. ad ,ucki en elma:
    10 februari 2010
    Hoi Bas,
    Is het litteken al een beeetje bijgetrokken?
    Wanneer kom je weer terug naar Nederland?

    Groeten,

    Ad
  5. Robbin:
    13 februari 2010
    Haha, goed bezig bas. Nu les twee; les 1 in uitvoering brengen en houden tot goede resultaten zijn geboekt.

    Groetjes
    Robbin en Nikie
  6. Maarten:
    15 februari 2010
    Ik vind het eigenlijk heel goed van je dat je gewoon 'lekker' bent gaan wandelen, omdat je daar zin in had! Jammer dat het niet zo goed is afgelopen, maar ik ben toch trots op je. En jaloers! Ik zou willen dat ik ook eventjes achter mijn computer vandaan zo de jungle in kon... Geniet er dus nog maar van! Ik hoorde trouwens van Robbin dat je nog langer wil blijven?
    Groetjes, Kim
  7. Arnica:
    18 februari 2010
    Hi Bas,
    Alweer meer spannende dingen meegemaakt?!
    hier vooral schaatsen, carnaval en thesis...
    Succes met je onderzoek en evt. vervolg plannen!
    Laterz ;-)
  8. Diana:
    18 februari 2010
    OOOHHHH Bas, wat een verhaal weer!!! (ben weer bijgelezen ;))

    Hier idd weinig nieuws, net wat Arnica zegt; Carnaval zit er weer op! En als ras-echte brabo vind ik dat natuurlijk errug jammerrr....

    Nou doe je voorzichtig Tarzan? ;)