Wat is er nou zo leuk aan?

Robbin vroeg mij in een email een week ofzo geleden wat is er nou zo leuk aan? Wat is zo leuk dat ik 6 maanden in mijn uppie in Vietnam wil zitten? Dit is een lastige vraag en ik wist tot vandaag niet hoe ik mijn antwoord moest verwoorden. Vandaag echter weet ik hoe ik het wil vertellen ik wil het niet vertellen in woorden maar in gebeurtenissen.

Gister was er een gastspreker op de universiteit van Nha Trang en ik was uitgenodigd door een paar studenten om er ook bij te zijn. De gastspreker was een Noorse vrouwelijke professor gespecialiseerd in Toerisme. De les was niet zo interessant ook al was ik wel 1 van de weinige die met haar in discussie ging als dat werd gevraagd. Ik kan ook nooit mijn waffel houden als ik mijn mening kan geven. In ieder geval er was 1 deel van de les dat ik nu goed kan gebruiken. Ze zei dat 90% van toeristen dachten dat ze een niet gemiddelde toerist waren. Wanneer gevraagd werd wat voor dingen ze deden tijdens hun vakantie bleek echter dat ze vrijwel allemaal hetzelfde deden en ze dus een gemiddelde toerist waren.

Ik ben dus geen gemiddelde toerist en dat weet ik zeker. Ik denk dat 6 maanden in een land zijn dat vrijwel garandeert. Maar het is eerlijk gezegd niet de tijd die ervoor zorgt dat je niet gemiddeld bent maar wat je doet. De meeste dagen hier zit ik eerlijk gezegd achter mijn computer aan het werken of chatten, ga ik uit eten, lees ik een boek of kijk ik wat tv. Niks bijzonders en niks dat ik niet in Nederland zou kunnen doen. Nou ja het uit eten gaan iedere dag zou waarschijnlijk niet haalbaar zijn. En in Nederland zou ik niet voor mijn ontbijt scooters ontwijken terwijl ik de weg over steek, langs allerlei restaurantjes lopen waar mensen groene thee met ijs (word overal gratis geserveerd), sterke koffie met ijs, fruit shakes of bier drinken. Ik zou niet naar de zee kijken en daar vissers zien met netten en stokken om de vissen het net in te jagen. Ik zou niet de houte blauwe bootjes zien drijven en soms iemand ernaartoe zien varen in een grote geweven mand. En ik zou niet af en toe   's avonds naar het toeristische deel van Nha Trang racen op mijn scooter. Ik zou niet zien hoe 2 tot 3 mensen op 1 scooter zitten. Hoe de vrouwen kleine blije kindjes vasthouden op de scooter terwijl hun man rijd. Ik zou niet zien hoe een vietnamees 3 of soms meer grote gasflessen vervoert op zijn scooter en weet ik veel wat nog meer voor dingen. Ik zou me niet verwonderen over de gigantische variatie aan helmen en dat sommige vrouwen kleding aan hebben dat op een pyjama lijkt.

Maar ja die dingen zou de gemiddelde toerist ook nog doen, die zou zich ook verwonderen over de omgeving, de bootjes zien, de vissers zien en misschien met een scooter rondcrossen. Maar vandaag denk ik was echt een unieke dag. Hij begon vrij standaard met een ontbijt bij GMC waar ik iedere ochtend een broodje met ei bestel wat wordt geserveerd met een kleine salade ernaast. En ik bestel daarbij vrijwel iedere dag een mango shake. Ondertussen hoef ik niet meer te bestellen want ze weten wat ik wil. Terwijl ik wachte op mijn broodje las ik mijn boek uit en ging daarna terug naar de guesthouse waar ik probeerde te werken. Dit ging niet echt geweldig dus had ik het geweldige idee om naar het bos te gaan en daar te werken. Dit is waar ik al een paar keer eerder ben wezen wandelen dus ik ben er wel mee bekend. Ik reed ernaartoe op mijn scooter en begon aan mijn wandeling. In tegenstelling tot in Nederland hoor je overal in het bos (de jungle?) geritsel en vogels. Overal springen sprinkhanen en  er lopen grote zwarte duizendpoten over het pad. Tijdens een vorige wandeling had ik er twee in gevecht gezien en die beten elkaar zo hard dat je het gekraak luid kon horen. Na een kwartier lopen vielen de grote druppels zweet al van mijn voorhoofd. Na een uur lopen voel je je hoofd gewoon gloeien zo heet krijg je het. Maar na dit kwartiertje lopen hoorde ik luid geritsel en een soort geknaag dus ik keek in de bomen en daar waren kleine eekhoorntjes bezig zaden op te eten. Ze waren totaal ongeinteresseerd in mij dus ze gingen lekker door en sprongen af en toe naar een andere tak of rende ondersteboven van de ene tak naar een andere. het leek haast alsof de zwaartekracht voor hun niet bestond. Net als de geckos die over de muren rennen in mijn kamer. Nadat ik blij naar dit schouwspel had gekeken en denkend "die vietnamezen eten toch niet alles op" ging ik weer verder. Ik wou een plek opzoeken waar ik kon gaan zitten en eventueel wat dieren zou zien lopen maar ik kwam er achter dat ik dit enkel in mijn dromen zou doen. Er verzamelde zich namelijk een flinke luidruchtige zwerm muggen rond mijn hoofd. Ik dacht veels te makkelijk overtuigd (want ik moet toch werken) dat ik maar moest doorlopen en mezelf maar beter kon vermaken. Ik wou dit keer niet op de paden lopen naar de bananen plantages maar omhoog klimmen door een droge beek. Ik was eerder deze week al door een droge beek geklommen en dit was behoorlijk begaanbaar geweest. De eerste beek die ik vond was nog net begaanbaar maar ik was wel bang om per ongeluk op een slang te stappen want ik kon niet goed zien waar ik mijn voeten neerzette. Gelukkig ging het aardig maar op een gegeven moment werd het zo stijl en zo begroeid dat ik het verstandiger vond om terug te keren naar beneden want als mij iets overkomt in mijn eentje kan zelfs niemand bellen waar ik te vinden ben. Ondertussen werd ik ook nog ontzettend gemeen gebeten door 2 mieren in mijn hand dus oke naar beneden. Ik vond daarna een tweede beek en begon ook hier weer omhoog te klimmen. Het was nog maar net begaanbaar maar ik zag een grote eekhoorn en wou beter kijken dus ik ging door. De eerste Eekhoorn vluchte snel door de takken naar een locatie verder weg maar een tweede kwam tevoorschijn en begon mij te bekijken. Nadat we een soort staar wedstrijd hadden gehouden besloot ik door te lopen en verder omhoog te klimmen. Het was behoorlijk steile klim en af en toe waren er struiken met stekels en er zijn allerlei planten die groeien als een soort natuurlijke struikeldraden. Maar terwijl ik was aan het klimmen was zag ik een aap. Ik ben bijna 100% zeker dat het een aap was maar hij vluchte ongeloofelijk snel. Maar er zijn dus toch wilde apen in de bergen ik kon het amper geloven. Ik zag echter dat de zon al bijna achter de bergen was verdwenen en ik dus maar beter niet verder kon klimmen. Toen ik terug bij mijn scooter was kon ik niet geloven wat ik allemaal had gezien in ongeveer 2 tot 3 uur wandelen. Het schemerde ondertussen al, Mijn shirt was doorweekt, mijn broek was doorweekt, ik had allemaal kleine blaadjes die kleefde aan mijn lichaam en weet ik veel wat in mijn haar.

Aangemoedigd door mijn interessante wandeling was ik nog niet bereid om terug te gaan naar mijn guesthouse. Dus ik reed wat rond met mijn scooter en kwam in gesprek met een vietnamees die in Amerika woonde en in China werkte. Dat is pas internationaal! Hij werkte met solar panels dus ik had een interessant gesprek met hem wat altijd leuk is maar hij vertelde mij ook dat er een bhudda tempel gebouwd werd in de buurt. Ik had geen idee waar maar ik wist dat er een pad van beton was vlak bij het begin van mijn wandelpad en ging dus kijken. De kerel had gezegd dat ik omhoog kon met mijn scooter dus ik begon het betonnen pad te volgen en het ging inderdaad de berg op. Af en toe met wat help van mijn benen en met het gas vol open reed ik in het donker naar boven. Opeens kwam ik bij het einde van het pad bij wat leek op een huis (het was een tempel) en een flinke meute (5) honden. De honden begonnen te blaffen als gekken dus mijn aankomst kon niet onopgemerkt gaan. Ik werd begroet door een monnik die uit zijn hangmat klom en de honden begon weg te jagen. Hij was succesvol maar het duurde wel even voordat hij die honden gekalmeerd had. Hij sprak geen engels net zoals de meeste vietnamezen maar hij gebaarde mij om hem te volgen en liet mij het uitzicht over Nha Trang zien. Het was best leuk met alle lichtjes van de stad langs de zee in een soort maanvorm maar ik bleef vooral uit beleefdheid een tijdje staan. We probeerde met elkaar te communiceren maar succes bleef uit. Hij gebaarde mij echter weer om hem te volgen en leidde mij naar een tafel met 2 bankjes en daarop een theepotje en kleine van aardewerk gemaakte glaasjes ongeveer de grote van een shotglas. Hij haalde thee tevoorschijn en zette groene thee met water uit een thermoskan. Ik probeerde hem te vertellen dat ik vietnamese mensen heel aardig en gastvrij vind maar ik weet niet of hij het begreep. Maar of hij het nou wel of niet begreep hij bewees maar weer eens hoe waar het is dat ze gastvrij en vriendelijk zijn. Hij kwam met een soort vrucht of groente en een suikerklont om op te eten. De vrucht smaakte als een soort zeer droge aardappel en hem maar half op gegeten. In ieder geval was het behoorlijk bijzonder. Maar op een gegeven moment wou ik toch weer verder dus ik maakte een gebaar dat hij of ik moest slapen. Maar voordat ik ging zei ik dat ik graag wat geld wou doneren voor de tempel. Gelukkige accepteerde hij en voelde zich niet beledigd dus ik gaf 80,000 dong wat hier toch heel wat is. Volgens le van een restaurant dichtbij kan een vietnamees 3 dagen eten van 100,000 dong (momenteel bijna 4 euro). Hij bracht het geld naar de tempel en gooide het door een gleuf in een donatie doos. Daarna begon ik in het donker mijn rit terug naar het guesthouse waar ik dit nu type.

Maar zo'n dag als vandaag is wat het zo leuk maakt. Het zijn maar 1 of 2 dagen in de week die echt bijzonder zijn maar dat is meer dan genoeg. Het zijn de gesprekken met de locale bevolking, door een onbekende jungle klimmen, door de mensen te bezoeken waar ze wonen, door de lokale markt te bezoeken en niet die ene waar alle toeristen komen en alle andere onverwachte vreemde, mooie, bijzondere, interessante gebeurtenissen. En verder is de vrijheid die ik hier geniet ook heerlijk!

Groetjes Bastiaan